ဘကုန္းနဲ႔ ဘၿပီး ဝလုံးနဲ႔ ဝတဲ့ ဘဝ

မန္းေလေျပညင္း

ကုိယ့္ႏုိင္ငံက အစုိးရ အသုံးမက်လုိ႔ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ မ်က္ႏွာငယ္ခံၿပီး ေအာက္က်ေနာက္က် လာကြၽန္ခံေနရ တာပါ။ ဘယ္သူက ေနခ်င္မွာလဲ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ ပုိက္ဆံရတယ္ဆုိေပမယ့္ စားမေလာက္ဘူး။ ဝင္ေငြ ထြက္ေငြ မမွ်ဘူး။ ထုိင္းမွာေတာ့ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ လုိက္ေကာက္တာေတာင္ တြက္ေျခကုိက္တယ္။ မိ သားစု ဗုိက္ဝတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေပါ့။ ႏွစ္ဘက္စလုံးမွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္တယ္ဆုိေပမယ့္ ထုိင္းမွာ အ သက္႐ွဴလုိ႔ ရေသးတယ္။ ဘာသာစကား အခက္အခဲ၊ လုံျခံဳေရးအက်ပ္အတည္းၾကားမွာ ႐ုန္းကန္ေနရေပမယ့္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထက္ေတာ့ သာတာပဲ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံက လက္လုပ္လက္စားေတြက စားဖုိ႔အတြက္ ဆန္ကုိ ဘူးနဲ႔ ပဲ ဝယ္စားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီဘက္က လက္လုပ္လက္စားေတြက ပုံးနဲ႔ ဝယ္စားႏုိင္တယ္။ မရွိဘူးဆုိရင္ေတာင္ တကီလုိေလာက္ေတာ့ ဝယ္စားႏုိင္ပါတယ္။ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မွ်တမႈရွိတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကုိ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ဝင္ေရာက္လာတဲ့သူေတြ တုိးလာတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သားသမီးေတြကုိ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး ဘန္ေကာက္တက္ခုိင္းတဲ့အထိကုိ က်ပ္တည္းေနၿပီ။ ဘယ္မိ ဘမဆုိ ကုိယ့္သားသမီး ပညာတတ္ျဖစ္တာ ျမင္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္မ်က္စိေအာက္ကေန ေပ်ာက္ၿပီး တ နယ္ျခားမွာ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္မယ့္ သားသမီးေတြကုိ ဘယ္စိတ္ခ်ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏုိင္မ လဲေလ။ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ လႊတ္လုိက္ရတာ။ ထုိင္းမွာ အရင္းအႏွီးရွာၿပီး ကုိယ့္ႏုိင္ငံထဲ ျပန္တဲ့အခါ စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းတခုခု လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သြားတဲ့သူေတြရွိသလုိ ထုိင္းမွာပဲ ေရရွည္ အေျခခ်ဖုိ႔ စီစဥ္တဲ့သူေတြ လည္းရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကုိယ့္တုိင္းျပည္ျပန္ၿပီး စီးပြားေရးတခုခုကုိ အေျခခ်လုပ္ကုိင္ေပမယ့္ သိတဲ့အတုိင္း လွ်ပ္စစ္မီးက မမွန္၊ ျပည္သူေတြကလည္း က်ပ္တည္းဆုိေတာ့ ထင္သေလာက္ကုိ ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဟန္ကုိယ့္ ဖုိ႔သာ ေနၾကရတာပါ။

အဲ ... ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာဆုိၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ကုိင္စားေသာက္ရတယ္လုိ႔လည္း မထင္ပါနဲ႔။ ေခါင္း စဥ္တပ္ခ်င္ရာတပ္ၿပီး လာေတာင္းတာေတြကုိလည္း ေပးရေသးတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ဆုိ ပုိဆုိးေသး။ ဟုိအသင္း၊ ဒီအသင္းေတြကုိလည္း ဘုမသိဘမသိ ဝင္ေနရတယ္။ ရပ္ကြက္သန္႔ရွင္းေရးဆုိၿပီး လုပ္အားေပးရတယ္။ တခါ တေလ ရပ္ကြက္နဲ႔မဆုိင္တဲ့ တပ္ေရွ႕မွာပါ ကုိယ္ေပါက္တူးကုိယ္ထမ္း၊ ကုိယ့္ဓားကုိယ္ခါးၾကားထုိး၊ ကုိယ့္ရိကၡာ ကုိယ္ယူၿပီး သြားလုပ္ေပးရတာ။ မသြားႏုိင္ မသြားႏုိင္ရင္ လူငွားရတယ္။ လူငွားဖုိ႔အတြက္ကလည္း ပုိက္ဆံက မရွိ။ တတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ငွားၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း လုပ္အားေပးဆုိရင္ ကေလးေတြနဲ႔ အရက္သ မားေတြမ်ားေနတာ။ လူႀကီးေတြက အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္လုပ္ေနရေတာ့ ကေလးေတြကုိပဲ သြားခုိင္းရတယ္။ အရက္သမားမ်ားတယ္ဆုိတာက လူငွားတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ငွားလုိ႔မရဘူး။ ဘယ္သူကမွ အားယားေန တာမွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ ၾကံ႕ဖြတ္ေယာင္ေယာင္၊ မီးသတ္ေယာင္ေယာင္ ေကာင္ေတြကုိပဲ ငွားရတယ္။ ဒီ ေကာင္ေတြကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ လတ္လ်ာလတ္လ်ားပဲ။ ဘာအလုပ္မွလည္းမရွိ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ၊ အတြင္းေရးမွဴးေတြရဲ႕ ခုိင္းဖတ္ ျပည္သူ႔ေအာ့ေၾကာလန္ေတြေပါ့။

တပ္ေရွ႕မွာ လုပ္အားေပးရတယ္ဆုိလုိ႔ တပ္ထဲက တပ္မိသားစုေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း တပ္တြင္းလုပ္အားေပးေတြနဲ႔ ယားလုိ႔ေတာင္ မကုတ္အားဘူး။ တျပားမွလည္း ပုိရတာမဟုတ္တဲ့အျပင္ က ေတာ္ေတြရဲ႕ ထမီကုိပါ မ်က္ႏွာလုိမ်က္ႏွာရ ေလွ်ာ္ေပးရေသးတယ္။ တခါက တပ္ထဲကုိေရာက္တုန္း လူတ ေယာက္ ဓားေသြးေနတာေတြ႔ေတာ့ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ဘာလုပ္ဖုိ႔ ဓားေသြးေနတာလဲဆုိေတာ့ ဖက္ထိပ္ (တပ္ တြင္းလုပ္အားေပး) အတြက္ေပါ့ကြာတဲ့။ ေန႔တုိင္းကုိ လုပ္ရတာ။ တပ္တြင္းမိသားစုေတြရဲ႕ ဘဝက အင္မတန္ သနားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ တင္းက်ပ္တဲ့ စစ္စည္းကမ္း စစ္မိန္႔ေအာက္မွာ ေနရတာမို႔ အျပင္လူေတြေလာက္ မ လြတ္လပ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ စာရိတၱပုိင္းဆုိင္ရာေတြလည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းကုန္တာ ေတြ႔ရတယ္။

တေန႔ ... ညရွစ္နာရီေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားလည္တုန္း ဖိနပ္ကုိ အမွတ္မထင္ အျပင္မွာ ခြၽတ္ထားခဲ့ မိတယ္။ ဝင္သြားတာလည္း ခဏပါပဲ။ ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာပါဘူး။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဖိနပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေခြး ဆြဲရင္ေတာ့ တဘက္က်န္မွာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ။ အခုိးခံလုိက္ရၿပီတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အံၾသသြားတယ္။ ဖိနပ္သူခုိးရွိတယ္ဆုိေတာ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ မွာသာ ဖိနပ္သူခုိးရွိတာ။ ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကုိယ့္နယ္မွာဆုိရင္ လူမရွိတဲ့ျခံထဲမွာ အုန္းသီးတလုံးေႂကြက်ရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ဝင္မေကာက္ဘူး။ ဒါ တကယ္။ အရမ္းသန္႔တာ။ ခုေတာ့ ... အင္းေလ။ ဘာေျပာလုိ႔ရမလဲ။ သူတုိ႔ လည္း မရွိလုိ႔ ခုိးရွာတာေပါ့။ အမွ်ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီတေလာ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ပလပ္စတစ္ လုိက္ေကာက္တဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔က လစ္ရင္လစ္သ လုိ ခုိးတတ္ၾကတယ္။ တပ္ထဲက ကေလးေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ဟုိနားဒီနား ေလာက္ သြားလာရင္ ဆင္ၾကယ္၊ ျမင္းၾကယ္ ဖိနပ္ေလာက္ေတြကုိသာ စီးၾကတာေတြ႔ရတယ္။ အမယ္ ... ဟုိင တုိေလးေတြကေတာ့ ေသာင္းေက်ာ္တန္ ဖိနပ္ေတြနဲ႔ဗ်။ သူတုိ႔ကလည္း အေကာင္းစားကုိမွ ခုိးတာကုိး။ ျပန္ ေရာင္းရင္လည္း သူခုိးေစ်းနဲ႔ တြက္ေျခကုိက္ပါတယ္။ ဖိနပ္ဆုိတာကလည္း ကုိယ့္နာမည္ထုိးထားတာမွမဟုတ္ တာ။ တရံထဲရွိတာလည္းမဟုတ္ဆုိေတာ့ ဆုံးေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ပဲ အျပစ္တင္ၿပီး ေနာက္ေဖးစီးတဲ့ ဖိနပ္တ ရံ ငွားၿပီး ျပန္လာရတယ္။

လူ႐ုိက္ၿပီး ထြက္ေျပးတဲ့သူေတြ၊ ေဆးေျခာက္မႈနဲ႔ ထြက္ေျပးတဲ့သူေတြကိုလည္း တပ္ထဲကပဲ လက္ခံထား တယ္။ တပ္ထဲမွာပဲ ေဆးေျခာက္ေရာင္းတယ္။ အဲ ... ရဲဝင္းထဲမွာလည္း ေဆးေျခာက္ေတြက ဗရပြထေနတာပဲ။ သုံးစြဲသူေတြကုိ ေမးၾကည့္ရင္ တပ္ထဲက ရတာနဲ႔ ရဲဝင္းထဲက ရတာလုိ႔ပဲ ေျဖၾကတယ္။ အဲ ... ဘယ္သူမွ ဝင္မ စစ္ရဲလုိ႔ေပါ့။ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးဆုိရင္လည္း ရဲမိသားစုနဲ႔ တပ္မိသားစုေတြ အမ်ားဆုံး ေရာင္းၾကတယ္။ ဖမ္းလုိက္ ရင္ေတာ့ အျပင္ကလူေပါ့။ သူတုိ႔မိသားစုေတြ ပ်က္စီးတုိင္း အရပ္သားမိသားစုေတြပါ ပ်က္စီးၾကရတယ္။

သူ ငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ ညီလည္းဟုတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ေဆးေျခာက္ ဘယ္မွာရႏုိင္မလဲလုိ႔ေမးေတာ့ ... က် ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘယ္ေလာက္လုိခ်င္သလဲတဲ့။ ဟ ... မဖမ္းဘူးလား။ ဖမ္းခ်င္ရင္ စစ္တပ္ထဲကုိ လုိက္ဖမ္းလုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပ္ထဲမွာပဲ ေခါင္းေတြရွိတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ရင္းစားတဲ့ မိန္းကေလးေတြကုိ ကုိယ့္ရဲ႕မိန္းမ၊ ဝမ္းကြဲညီမ ဘာညာဆုိၿပီး ေခၚထည့္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆက္အသြယ္ရွိရင္ ထည့္ေပးလုိက္ တာျဖစ္တယ္။ သိပ္ေတာ့မသိသာဘူး။ မိန္းကေလးက အလုပ္ျဖစ္ရင္ အိမ္ရွင္ကုိ ေပးရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ႏႈန္းလဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူကလည္း သူေပါင္းထားတဲ့ အထက္လူႀကီးကုိ ျပန္ေပးရတယ္။

“အရင္က က်မတုိ႔ ေထာက္ပုိ႔တပ္ရင္းဆုိရင္ အရမ္းသန္႔တာ။ ၂ဝ၁ ေျခလ်င္တပ္ရင္းနဲ႔ တျခားစီပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္လုိေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ မသိဘူး။ လူေပါင္းစုံတယ္။ စစ္သားဆုိရင္လည္း ဘယ္ကေနေခၚလာလဲ မသိဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးေတြ။ အမႈိက္ပုံမွာ အိပ္ေနတဲ့ အ႐ူးလုိလုိ အမူးလုိလုိေကာင္ေတြလည္း ဆြဲေခၚလာၿပီး တပ္ထဲ ထည့္ထားတာပဲ” လုိ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ေထာက္ပုိ႔တပ္ရင္း မိသားစုဝင္တေယာက္က ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဒီေလာက္အ ထိ႐ႈပ္တဲ့ ျပည္တြင္းမွာ လုပ္စားရတာ မလြယ္ဘူး။ “လုပ္စားေတာ့ မုိးေခါင္ ... ခုိးစားေတာ့ ေခြးေဟာင္” ဆုိသ လုိေပါ့။ အရပ္သားေတြရဲ႕ဘဝဟာ ကုိယ့္ဘာသာကုိ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္စားတာေတာင္ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ေနရတယ္။

တခါက ရြာသားေတြ စုိက္ထားတဲ့ စုိက္ခင္းေတြ ပ်က္စီးေနတာကုိ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ သြားေလ့လာၾကည့္ေတာ့ စုိက္ခင္းေတြက တမင္တကာကုိ ဖ်က္ဆီးခံထားရတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စုိက္ခင္းေတြမွာ ညေစာင့္ေလး ကင္းေလး မ ထားဘူးလားလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ “အရင္တုန္းကတည္းက မထားျဖစ္ဘူး။ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးမွမရွိတာ။ စုိက္ခင္းဆုိ တာကလည္း ရြာနားမွာပဲ။ ဘယ္ေတာေကာင္မွလည္း မလာခဲ့ဖူးဘူး။ အဲ ... တခ်ိဳ႕စုိက္ခင္းေတြက တပ္နဲ႔ နီး တယ္။ အဲဒီစုိက္ခင္းေတြကေတာ့ အခုိးခံရတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခုိးမယ္ဆုိရင္ ငါတုိ႔လည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ခုေတာ့ တပင္လုံးကုိ ဆြဲႏႈတ္ပစ္ၾကတယ္။ အကုိင္းလုိက္ကုိ ခုတ္ခ်ပစ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ေတာ့ ငါတုိ႔ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ သည္းမခံႏိုင္လည္း မရဘူး၊ တခါတခါ သူတုိ႔ကေတာင္ ျပန္ႀကိမ္းေနေသးတယ္။ ဖမ္းတဲ့ေကာင္ ဂ်ီသရီးစာမိမယ္တဲ့”။

ဒီလုိနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ရြာသားေတြ စုေပါင္းၿပီး ဝုိင္းဖမ္းၾကတာ မိတယ္။ မိတာမွ အႁပြတ္လုိက္ႀကီး။ ဆယ့္ႏွစ္ ေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္။ တပ္ထဲက စစ္သားေလးေတြ။ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ တပ္ကုိပဲ ျပန္အပ္ လုိက္ရတယ္။ ေနာက္တေခါက္ ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ တပ္ရင္းမွဴးကုိ ကုိယ္ကေတာင္ ျပန္ေတာင္းပန္ရတယ္။ ႐ုိးသားတဲ့ ရြာသားေတြဆီမွာ မရွိရင္ ေတာင္းစားလုိ႔ရရဲ႕သားနဲ႔ ခုလုိ ခုိးစားတဲ့အျပင္ ထင္ရာစုိင္းတာမ်ိဳးေတာ့ မ ေကာင္းပါဘူး။

အဲဒီလုိ တပ္ကုိလည္း ေၾကာက္ရ၊ ငိုစား ရီစားကုိလည္း ေၾကာက္ရ၊ ၾကံ႕ဖြတ္ကုိလည္း ေၾကာက္ရ၊ ဒီၾကားထဲ အရံမီးသတ္ဆုိတာေတြကလည္း ေဟာက္လားဟိန္းလားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ႐ုံးေတြ ဘာေတြမ်ား သြားမိရင္ ေဟာက္လုိက္တာမ်ား မ်က္ႏွာက ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးတင္မကဘူး၊ ေထြမခင္းႏုိင္ရင္ ကုိယ့္ စာရြက္ေတာ့ ၾကားမွာညႇပ္ေနၿပီသာမွတ္။ ျပည္နယ္ခ႐ုိင္႐ုံးမွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိ ေမးဖူးတယ္။ “မင္းတုိ႔က အစုိးရဝန္ထမ္းလား ... ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းလား” လုိ႔။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ဘူး။ ျပန္မေျပာတတ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ခုေခတ္က ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ေလ ေကာင္းေလပဲ။

တခ်ိန္က နာမည္ဆုိးနဲ႔ ေက်ာ္ခဲ့တဲ့သူေတြလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ေယာင္ လုပ္ေန တယ္။ မ်က္ႏွာေျပာင္တာေပါ့။ သူခုိးေတြက လူႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ အမွန္ပါ။ ေလာင္းကစားဝုိင္းေတြမွာ ဆက္ေၾကးလုိက္ေကာက္၊ ေဆးေျခာက္ေရာင္း မဟုတ္တာအကုန္လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အမႈေတြမွာ လူ ႀကီးလုပ္ၿပီး သက္ေသလုိက္ၾကတယ္။ “တုိ႔လည္း ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကုိ မသုံးခ်င္ပါဘူး။ အမႈတခုျဖစ္လာရင္ ရပ္ ကြက္ထဲက လူေတြက ဘယ္သူကမွ အမုန္းခံၿပီး မလုိက္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိေကာင္ေတြကုိပဲ မသုံးခ်င္ ဘဲ သုံးေနရတာ” လုိ႔ မူးယစ္က အရာရွိတေယာက္က ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးတုိင္းလည္း မ ေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့သူလည္း ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လုပ္စားလာတာၾကာေတာ့ ဒီပုံစံခြက္ ထဲဝင္ၿပီး ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲ ျဖစ္ကုန္တာပဲ။ စားရမွန္း သိကုန္ၾကတယ္ေလ။ ထားပါေတာ့။ ဒါက ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ ေနတဲ့ကိစၥ။

ဒီလုိမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနလုိ႔လည္း သူမ်ားႏုိင္ငံကို ေရာက္လာရတယ္။ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒုကၶေရာက္တာပါပဲ။ ေခါင္းပုံျဖတ္အျမတ္ထုတ္မႈေတြ၊ လုပ္ခအေၾကမရွင္းမႈေတြ၊ လုံျခံဳေရးျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာက ပိုက္ဆံေပးႏိုင္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကုိယ္က တရားဝင္မွ မဟုတ္တာဘဲေလ ေပးရမွာေပါ့။ ေပးလို႔ အဆင္ေျပတာပဲ ေတာ္ေသးတာေပါ့ (ကုိယ့္ႏုိင္ငံထဲမွာ ႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္ ပါတာေတာင္ အညစ္ခံရေသး တယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါထက္စာရင္ ေျဖသာေသးတာေပါ့)။ ေနာက္တခုက ေစာေစာက ေျပာသလုိ သူမ်ားႏိုင္ ငံမွာ လာေနခ်င္လြန္းလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၶေရာက္လြန္းလုိ႔ပါ။ ဒါကုိ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ အ က်ပ္မကုိင္ေစခ်င္ဘူး။ ညႇာညႇာတာတာ ဆက္ဆံေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္သူက ကုိယ့္ႏုိင္ငံ မျပန္ခ်င္ရွိပါ့မလဲ။ မ ျဖစ္မေနမုိ႔သာ၊ လုံျခံဳေရးအတြက္မုိ႔သာ၊ စီးပြားေရးအတြက္မုိ႔သာ လာေနရတာပါ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက အစုိးရ အသံုး မက်လို႔ အခုလို ဒုကၶေတြကုိ ခါးစည္းခံေနၾကရတာပါ။ အစိုးရရဲ႕မူက “တပ္မေတာ္သာအမိ၊ တပ္မေတာ္သာအ ဖ” ပဲ ျဖစ္ေနေသးတာကိုး (တကယ္ေတာ့ “စစ္အုပ္စုသာအမိ၊ စစ္အုပ္စုသာအဖ” ပါ)၊ “ျပည္သူသာအမိ၊ ျပည္ သူသာအဖ” ဆိုတဲ့ အစိုးရေခတ္ မေရာက္ေသးေတာ့လည္း ခံၾကရဦးမွာေပါ့ဗ်ာ ...။ ။