ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၁
က်န္းခံ့သာလို႔ မာပါစဗ်ာ။
ဒီတပတ္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ပူပူေႏြးေႏြး က်င္းပသြားတဲ့ ဓာတ္ရွင္အကယ္ဒမီပြဲ အေၾကာင္းေလး ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဒီတႏွစ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ၊ က်ဳပ္တို႔ အပါအဝင္ အကယ္ဒမီကို ဘယ္သူမွ ဟုတ္တိပတ္တိ ရင္ခုန္လိုက္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ စစ္မႈမထမ္း မေနရ ဥပေဒ ဆိုတာႀကီးကမွ ပို ရင္ခုန္ဖို႔ ေကာင္းေနေသးတယ္ မဟုတ္လား ကိုက်ီး။
ဒီႏွစ္မွာလည္း ၂၀၀၇ အတြက္ အကယ္ဒမီေပးပြဲတုန္းကလို သရုပ္ေဆာင္ မင္းသမီးဆု မပါဝင္လို႔ ဓာတ္ရွင္မင္းသမီးေတြလည္း မ်က္ရည္အစစ္ေတြ က်ေနၾကရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္ဗ်ာ။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ က်ဳပ္သာဆို ဒီအကယ္ဒမီရုပ္ေတြ အားလံုးကို မင္းသမီးေတြခ်ည္းပဲ ေပးပစ္လိုက္မယ္ဗ်ာ … ေနာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အကယ္ဒမီမွာေတာ့ မင္းသမီးဇာတ္ပို႔ဆုေလး တခု ပါသြားလို႔ တပ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ယၾတာ ေခ်တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟလို႔ ေျဖေတြး ေတြးၾကသူေတြလည္း ရွိေနျပန္ေသးတယ္ ကိုက်ီး။
“…ဓာတ္ရွင္မင္းသမီးေတြလည္း မ်က္ရည္အစစ္ေတြ က်ေနၾကရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္ဗ်ာ။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ က်ဳပ္သာဆို ဒီအကယ္ဒမီရုပ္ေတြ အားလံုးကို မင္းသမီးေတြခ်ည္းပဲ ေပးပစ္လိုက္မယ္ဗ်ာ…”
အင္း … သူတို႔ေတြးတာလည္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ၂၀၀၇ အကယ္ဒမီပြဲတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနရာမေပးရေရးအတြက္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို နာမ္ႏွိမ္တဲ့အေနနဲ႔ မင္းသမီး ဆုေတြ အကုန္လံုး ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာကိုး။ က်ဳပ္ ဒီလို ေျပာလိုက္လို႔ အသားလႊတ္ လိုက္စြပ္စြဲေနတယ္လို႔ မထင္နဲ႔ဦး။ ၂၀၀၇ အကယ္ဒမီပြဲ က်င္းပတဲ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းက ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လႊတ္ရမယ့္ႏွစ္ ျဖစ္ေနတယ္ေလဗ်ာ။ ဒါကို တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက နဲနဲေလးမွ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ သူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လႊတ္မေပးေရး ယၾတာေတြ လႊတ္ေခ်ေတာ့တာပဲ ကိုက်ီး။ ပထမဦးဆံုး ၾကက္ဆူပင္ေတြနဲ႔ ကက္ကင္းရိုက္ခဲ့တာပါပဲ။
အဲဒီမွာ ကက္ကင္းအေၾကာင္းေလးကို နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး လက္စြဲေတာ္ အခါေတာ္ေပး ေရႊေရးပန္းကန္တက္ ပုဏၰားႀကီးရဲ႕ ဘုတ္အုပ္ေတြ ခိုးဖတ္ထားလို႔ ဒီေလာက္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္တာပါ။ ဒီလိုဗ် -
ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ျမန္မာျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီရေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ၿပီး ႏိုင္ဂ်ံဂါးကို ထြက္မသြားခင္တုန္းက ျခေသၤ့ပံုပါတဲ့ ျမန္မာပိုက္ဆံေတြ သံုးဖူးလိုက္ၾကတယ္မို႔လား။ မသံုးဖူးဘူးေတာ့ မျငင္းနဲ႔ေနာ္။ ခင္ဗ်ား ႏိုက္ကလပ္သြားဖို႔ ကားခ လိုေနလို႔ ဆိုၿပီး က်ဳပ္ဆီက တေထာင္တန္ႏွစ္ရြက္ ယူသြားၿပီး ျပန္ မဆပ္သြားတာ က်ဳပ္မွတ္မိေနေသးတယ္ဗ်။ အဲ.. အဲ.. ထားပါေတာ့ေလ … ။ အဲဒီ စစ္အစိုးရထုတ္ ၁၀၀-တန္၊ ၂၀၀-တန္၊ ၁၀၀၀-တန္ စသျဖင့္ေပါ့ကြာ၊ အဲဒီပိုက္ဆံေတြမွာ ပါတဲ့ ျခေသၤ့ပံုကို ေသခ်ာ ၾကည့္ဖူးလား ကိုက်ီး။ ဟုတ္တယ္ … ကိုက်ီး။ ျခေသၤ့ကေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ ထူးျခားတာက အဲဒီျခေသၤ့ႀကီး နင္းထားတဲ့ အရာပါ။ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အဲဒီျခေသၤ့ေကာင္ နင္းထားတဲ့ အရာဟာ ေအာက္ခံခုံတခုလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ရင္ ျခေသၤ့ေကာင္ နင္းထားတဲ့ အရာဟာ … စီးကရက္တလိပ္ပံုပဲ ကိုက်ီး။ စီးကရက္ဆိုေတာ့ စ-က-ရ၊ တနည္းအားျဖင့္ စုၾကည္ရံႈး လို႔ ကက္ကင္းရိုက္ထားတာဗ်။ ဒီေတာ့ ဒီပိုက္ဆံေတြ လည္ပတ္ေနသ၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အျမဲ ရံႈးေနရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ပုဏၰားေကာင္က တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို တိုးတိုး၊ တိုးတိုးနဲ႔ ေျမွာက္ေပးေနတာကို ယပ္ခတ္ေပးရင္း ခိုးနားေထာင္ထားလို႔ သိရတာဗ်။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို႔ ေခၚရင္ ကက္ကင္းရိုက္ရတာ ခက္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အစဥ္သျဖင့္ သူတို႔က စုၾကည္၊ စုၾကည္နဲ႔ ေခၚေဝၚ သံုးႏႈံးေနၾကတာ ခင္ဗ်ားလည္း သတိထားမိမွာေပါ့ ကိုက်ီး။
“…ဒီပိုက္ဆံေတြ လည္ပတ္ေနသ၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အျမဲရံႈးေနရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ…”
အဲဒီမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လႊတ္ရမွာကို တေန႔ ၂၅နာရီေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စုၾကည္ျပန္မလႊတ္ေရး ကက္ကင္း၊ ယၾတာကို စတင္ခဲ့ျပန္တာေပါ့။ မွတ္မိဦးမွာေပါ့ ကိုက်ီး။ က်ေနာ္တို႔ တႏိုင္ငံလံုး ကေလးပါမက်န္ ၾကက္ဆူပင္စိုက္ၾကရတာကို ေျပာတာပါ။ အမွန္ကေတာ့ စက္မႈပညာရွင္တေယာက္က ၂၀၀၅ ေလာက္ကတည္းက ၾကက္ဆူေစ့ကေန၊ ဇီဝေလာင္စာ ထုတ္လို႔ရတယ္၊ အဲဒီလိုသာ မ်ားမ်ားထုတ္ႏိုင္ရင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးအေနနဲ႔ ေရနံကုလားေတြဆီမွာ ေအာက္ႀကိဳ႕ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စာတမ္းေတြနဲ႔ တင္ျပထားတာရွိသဗ်။
အဲဒါကို ေဗဒင္ရူး ဟိုပုဏၰားေကာင္က ေတြ႔သြားၿပီး ဟာ ၾကက္ဆူဆိုတာ၊ ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္ရင္ စုၾကည္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ၾကက္ဆူပင္စိုက္တယ္ ဆိုတာ။ စုၾကည္ကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေျမႀကီးထဲ ျမဳပ္လိုက္တာပဲ လို႔ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာ လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လႊတ္မွာကို ေသတာထက္ ပိုေၾကာက္ရွာတဲ့ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက “ၾကက္ဆူအတက္၊ သန္းေရႊအခ်က္” ဆိုၿပီးေတာ့ တႏိုင္ငံလံုး လွည္းေန ေလွေအာင္းမက်န္ ရွိရွိသမွ်လူေတြအားလံုး ၾကက္ဆူပင္ စိုက္ရမယ္လို႔ အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပဲ ကိုက်ီး။ က်ဳပ္ေတာင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး အိမ္ေတာ္ျခံဝင္းထဲမွာ ႏွစ္ပင္ သြားစိုက္မိလို႔ နားရင္း အကန္ခံခဲ့ရေသးတယ္။ က်ဳပ္လည္း မသိဘူးေလ။ သူအမိန္႔ထုတ္ထားတဲ့ ၾကက္ဆူဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာလို၊ မ်က္ႏွာရ သူ႔အိမ္ေတာ္ဝင္းထဲ သြားစိုက္ေပးတာေပါ့။ သူ႔အိမ္ေတာ္ဝင္းထဲမွာက ႏိုင္ဂ်ံဂါးျဖစ္ အပင္ေတြပဲ စိုက္တာ …… တဲ့။ ဒီလို ျမန္မာျဖစ္ လမ္းေဘးေပါက္တဲ့ ၾကက္ဆူေတြ လာမစိုက္နဲ႔ …... တဲ့ေလ။ ဂိန္။
အဲဒီမွာ ေျပာရဦးမယ္။ ပုဏၰားေကာင္ကသာ စြတ္ညႊန္းလိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ၾကက္ဆူဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စိုက္ဖူးလိုက္တာပဲ။ စိုက္ၿပီးရင္ သိပ္သန္တာဗ်။ ေတာ္ရံု တန္ရံုနဲ႔လည္း ေသတဲ့ အပင္မဟုတ္ဘူးေလ။ ရိပ္ရိပ္၊ ရိပ္ရိပ္နဲ႔ ႀကီးလာတတ္တဲ့ အပင္။ အဲဒီေတာ့ … စုၾကည္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ၾကက္ဆူက နာမ္ႏွိမ္မသြားပဲနဲ႔ တႏိုင္ငံလံုးမွာ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ အင္အား ႀကီးထြားလာေတာ့တာပဲ ဗ်ိဳး။
“…ၾကက္ဆူဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စိုက္ဖူးလိုက္တာပဲ။ စိုက္ၿပီးရင္ သိပ္သန္တာဗ်။ ေတာ္ရံု တန္ရံုနဲ႔လည္း ေသတဲ့ အပင္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ရိပ္ရိပ္၊ ရိပ္ရိပ္နဲ႔ ႀကီးလာတတ္တဲ့ အပင္။ အဲဒီေတာ့ …”
အဲဒီေတာ့ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ၾကက္ဆူကက္ကင္းႀကီးက မွန္းခ်က္နဲ႔ ဂန္းပစ္မကိုက္ေတာ့ဘဲ ေျပာင္းျပန္ႀကီး ျဖစ္သြားေရာ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ တႏိုင္ငံလံုး စိုက္ထားတဲ့ ၾကက္ဆူေတြ ျပန္ခုတ္ေစလို႔ အမိန္႔ေတာ္ ထပ္ထုတ္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ရံုးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း စိုက္ထားတဲ့ ၾကက္ဆူပင္ေတြကို ျပန္ႏႈတ္ၾကရတာ လက္ေတြေတာင္ ေပါက္ကုန္ၾကတယ္ မဟုတ္လား ကိုက်ီး။
အဲဒီမွာ အျမန္ဆံုး ယၾတာေနာက္တခု ထပ္ေလွ်ာက္တင္ရမယ္။ မေလွ်ာက္တင္ႏိုင္ပါက ၾကက္ဆူပင္ေတြနဲ႔ ေရာခုတ္ပစ္မယ္လို႔ ပုဏၰားေကာင္ကို က်ိန္ဆဲေတာ့တာေၾကာင့္ အဲဒီ ၂၀၀၇ အကယ္ဒမီေပးပြဲမွာ မင္းသမီး(တနည္း အမ်ိဳးသမီး) ေတြကို တေယာက္မွ အကယ္ဒမီ မေပးရဆိုတဲ့ ယၾတာႀကီးက ရုတ္ခ်ည္းေပၚခဲ့ရတာပဲ ကိုက်ီး။
အဲ … ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ အကယ္ဒမီပြဲမွာ မင္းသမီးသရုပ္ေဆာင္ဆု မပါရတာကေတာ့ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပေယာဂ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ သူ႔ခ်စ္သမီးေတာ္ေလး သႏာၱေရႊေရႊ ရဲ႕ ပေယာဂလို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္ ကိုက်ီး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ ဓာတ္ရွင္မင္းသမီး သရုပ္ေဆာင္ဆုက အူဝဲလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ေလးကို ေရြးခ်ယ္ထားတာေၾကာင့္ပါပဲ။ အူဝဲနဲ႔ သႏာၱေရႊေရႊတို႔ ရန္ျဖစ္ထားၾကလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုဗ်။ အူဝဲေလးက စပြန္ဆာေတြ လႊတ္ရတိုင္း အလကားဆြဲရတဲ့ ပိုးထည္ေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ရတနာေတြ ၇-ပိႆာေလာက္ ဝတ္ဆင္ၿပီး ၆ ရက္၊ ၆ လီ၊ ၆ ေနရာမွာ၊ ၆ ႀကိမ္ေတာင္ မဂၤလာပြဲေတြ က်င္းပသြားခဲ့ၿပီး၊ ၆ ညႀကီးေတာင္ မဂၤလာဦးညသြားခဲ့တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္သူ႔မဂၤလာေဆာင္မွ သူ႔မဂၤလာေဆာင္ေလာက္ မႀကီးက်ယ္ မခန္းနားေစရလို႔ ေၾကြးေက်ာ္ထားခဲ့တဲ့ မသႏာၱေရႊေရႊေလးရဲ႕ စိန္မဂၤလာပြဲႀကီးထက္ ၆ ဆေလာက္ သာသြားသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုးဗ် ေနာ္ … ကိုက်ီး။ ေတာ္ဝင္သမီးေတာ္ေလး မဂၤလာေဆာင္ထက္ သာရမလားေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ မသႏာၱေရႊေရႊေလးက ဖဘုရားတပ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆီ အခစား ဝင္ၿပီးေတာ့ ငိုခ်င္းေတြ ခ်ေတာ့တာပဲ ကိုက်ီး။
“… ဒီပံုစံနဲ႔သာ ေလွ်ာက္ေနၾကရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီကို ျမန္ျမန္ေရာက္ႏိုင္မလဲေနာ္…”
ဒါေၾကာင့္လည္း အူဝဲေလးခဗ်ာ၊ အကယ္ဒမီ ဆုဖလားႀကီး ခ်ိတ္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ လက္ဝယ္ မပိုင္ဆိုင္လိုက္ရျခင္းသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား ကိုက်ီး။
အဲဒီပြဲမွာလည္း က်ဳပ္အတင္းေျပာစရာေတြ က်န္ေသးတယ္ ကိုက်ီး။ စင္ေပၚမွာ ေျခတလွမ္း ကုေ႗တသန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘာကိုင္ ဆိုလား၊ အဲ.. အဲ.. ဗန္းကိုင္ဆိုလား အဲဒီေကာင္မေလးေတြေလ။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဟိုမွာ အကယ္ဒမီဆုယူမယ့္သူနဲ႔ ဆုေပးမယ့္သူက စင္လယ္ေကာင္မွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီ။ ေရႊစင္ရုပ္ ယူလာေပးတဲ့ သူတို႔က စလိုးမိုးရွင္းနဲ႔ လာေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လူဆီမေရာက္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္မရွည္လို႔ က်ဳပ္လက္ထဲက ဗီစီဒီ ရီမုဒ္နဲ႔ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ရစ္မိတယ္ ခဏခဏ။ က်ဳပ္တူေလးကေတာ့ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ အဲဒီ မမေတြက ေဘာင္းဘီေခ်ာင္ေနလို႔ ကၽြတ္က်မွာ စိုးလို႔ ထိန္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး ေလွ်ာက္ေနၾကတာ ေနမွာပါတဲ့ ... ကဲ။ ဆင္မယဥ္သာ ေလွ်ာက္ေနလိုက္တာမ်ား ဒီပံုစံနဲ႔သာ ေလွ်ာက္ေနၾကရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီကို ျမန္ျမန္ေရာက္ႏိုင္မလဲေနာ္။ မဟုတ္ဘူးလား ကိုက်ီး။
ေျပာရဦးမယ္ အမွန္ကေတာ့ အဲဒီစံနစ္ကလည္း တပ္ခ်ဳပ္မွဴးကေတာ္ ေဒၚကိုင္ကိုင္နဲ႔ သားသမီးေျမးတစု ပေယာဂပဲဗ်။ တပ္ခ်ဳပ္မွဴးကေတာ္ႀကီးက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ဒီျမန္မာ့ဓာတ္ရွင္ အကယ္ဒမီေပးပြဲႀကီးဟာ ႏိုင္ငံတကာက တကူးတက ေစာင့္ၾကည့္ၾကရတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ပြဲႀကီး တပြဲ ျဖစ္တယ္တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သူ႔ေျမးေတြကလည္း မုန္႔ဖိုး ေဒၚလာရၿပီးေရာ ဝိုင္းေထာက္ခံၾကတယ္။ တပ္ခ်ဳပ္မင္းႀကီးကေတာ့ ေရႊေဘာေတာ္ေတြ လႊတ္က်ေနတာေပါ့။ အဲဒီလို ကမာၻက စိတ္ဝင္စားတဲ့ ပြဲႀကီးမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈနဲ႔ ႏူးညံ့တဲ့ အမူအရာကို တင္ျပဖို႔ဆိုတာ မဟာအခြင့္အေရးျဖစ္တယ္ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗန္းကိုင္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေလွ်ာက္ရမယ္ ဆိုၿပီး ဗန္းကိုင္ေကာင္မေလးေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္ျပသြားခဲ့တာ။ အမွန္ကေတာ့ အဘြားႀကီးက ေလွ်ာက္တဲ့အမူအယာကို ျပခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ တုန္တုန္၊ တုန္တုန္နဲ႔ ေျခတလွမ္း လွမ္းဖို႔ကို မနည္းအားယူၿပီး လွမ္းေနရတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ဗန္းကိုင္ေလးေတြကလည္း တုန္တုန္၊ တုန္တုန္နဲ႔ အဘြားႀကီး ေလွ်ာက္ျပသြားတဲ့ ပံုအတိုင္း လိုက္ေလွ်ာက္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ လိုက္မေလွ်ာက္ရင္လည္း ေရႊစိတ္ေတာ္ညိဳသြားမွာ ေၾကာက္ၾကရွာတာကိုး။ အဘြားႀကီးက သူ႔ဘာသာသူ ေလွ်ာက္ျပၿပီးေတာ့ ပီတိေတြျဖစ္ၿပီး ျပန္သြားတာ။ က်န္ခဲ့ရွာတဲ့ ဗန္းကိုင္မေလးေတြချမာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိုႀကီးအိုမေတြလို မနည္းႀကိဳးစားၿပီး တုန္တုန္၊ တုန္တုန္နဲ႔ စလိုးမိုးရွင္း ေလွ်ာက္ေနၾကရရွာေတာ့တယ္။
“…ေဘာင္းဘီေခ်ာင္ေနလို႔ ကၽြတ္က်မွာ စိုးလို႔ ထိန္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး ေလွ်ာက္ေနၾကတာ ေနမွာပါတဲ့…”
ေျခတလွမ္း ကုေ႗တသန္းဆိုတဲ့စကားပံုကို သူတို႔ဗန္းကိုင္ေလးေတြ ေလွ်ာက္တာၾကည့္ၿပီးေတာ့မွပဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ေျခတလွမ္း၊ တလွမ္းမွာ စကၠန္႔ေပါင္း ကုေ႗တသန္းရွိတာကို ေျပာၾကတာ ျဖစ္မယ္ဗ်ေနာ္။
ေၾသာ္ … သူတို႔နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္ေတြးလို႔မရတဲ့ အႏုပညာပြဲထဲမွာလည္း ဝင္ပါလိုက္ၾကျပန္တာပဲ ကလား။ ငယ္ငယ္က ရြာထန္းေတာထဲမွာ မူးမူးနဲ႔ ဆိုခဲ့တဲ့ စာဥ သီခ်င္းထဲကလို - အရာရာတိုင္းမွာ သူမပါရင္မၿပီး ပြဲမစည္ဘူးရယ္လို႔ … ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးသာ အသံကုန္ဟစ္လိုက္ပါရေစေတာ့ … ။
ကဲေဖာ္၊ ကဲဖက္ေတြကို သတိရလ်က္ -
ဘီရုမာ
Source:moemaka
No comments:
Post a Comment